Samolot szkolno-bojowy Suchoj Su-7U

(LMW-KI-1766)

 
Samolot myśliwsko-bombowy Su-7 powstał, aby realizować zadania ataku celów naziemnych na głębokim zapleczu przeciwnika za pomocą broni konwencjonalnej i jądrowej. Produkowany był w odmianach bojowych Su-7B, Su-7BM, Su-7BKŁ. Powstały także odmiany szkolno-bojowe Su-7U i Su-7UMK. Z czasem samolot ten stał się protoplastą całej linii rozwojowej klasycznych samolotów uderzeniowych biura konstrukcyjnego Pawła Osipowicza Suchoja, do których należą samoloty Su-17 (oznaczenie stosowane w lotnictwie radzieckim) z kolejnymi swoimi modyfikacjami - Su-17M, Su-17M2, Su-17M3 i Su-17M4. Samoloty te w krajach "zaprzyjaźnionych" nosiły odmienne oznaczenia i tak Su-17M to Su-20 zaś Su-17M3 to Su-22M3 a Su-17M4 to Su-22M4. Nieco różniło się także wyposażenie maszyn używanych w lotnictwie radzieckim i w krajach do których sprzedano samoloty. Nosiły one określenie "MK" lub "UMK" co oznaczało wersję komercyjną.

Z odmienną sytuacją mamy do czynienia w przypadku drzonowskiego egzemplarza Su-7U.  Mianowicie z 8 szt. zakupionych dla naszych Wojsk Lotniczych Su-7UMK, jedynym w odmianie typowo radzieckiej, niezubożonej jest samolot z numerem burtowym "905". Dotarł on do kraju dużo później niż pozostałe egzemplarze szkolne ze względu na fakt, iż został przekazany stronie polskiej w zamian za egzemplarz, który z winy producenta, po wykonaniu remontu głównego uległ zniszczeniu. Samoloty Su-7UMK dla odborców zagranicznych nie były już wtedy produkowane, więc jedyną możliwością naprawienia szkody pozostało przekazanie egzemplarza ze składu lotnictwa radzieckiego. Strona polska wyraziła akceptację takiego rozwiązania sytuacji, w wyniku czego przekazano powyższy egzemplarz.

Su-7U o numerze burtowym "905" i fabrycznym 2905 wyprodukowano 18. sierpnia 1970 roku w Komsomolsku nad Amurem. Przekazany do Polski w pierwszej połowie 1984 r, od czerwca tego roku służył w 7. pułku lotnictwa bombowo-rozpoznawczego w Powidzu zaś od marca 1986 do listopada 1989 w 3. pułku lotnictwa myśliwsko-bombowego w Bydgoszczy. Ostatni lot wykonał 17. listopada 1989 roku na trasie z Bydgoszczy do Babimostu. Tam przeczekując okres zimowy, 2. kwietnia 1990 roku został przebazowany do Muzeum w Drzonowie.

Napęd samolotu to silnik Archipa Lulki AL-7F1 mający w swoim czasie potężny ciąg 6800 kG oraz z włączonym dopalaczem 9600 kG. 
Uzbrojenie samolotu stanowiły dwa działka NR-30 kalibru 30mm oraz prawie 2 tony bomb lub rakiet niekierowanych w zasobnikach różnych typów i w różnych konfiguracjach podwieszenia. Samolot mógł także przenosić dwa dodatkowe zbiorniki paliwa po 800 litrów każdy.

dane taktyczno-techniczne:

Rozpiętość : 9,30 m
Długość : 18,22 m (15,31m  bez OCP)
  Wysokość : 5,16 m
Powierzchnia nośna : 34,00 m.kw
prędkość maksymalna : 2082 km/h (1,7 Ma)
Pułap : 16 900 m
Zasięg : 1430 km
Masa własna : 8380 kg

Foto i tekst : Jarosław Sobociński
Foto archiwalne : Wacław Hołyś

***