Działo bezodrzutowe B-10
(Zakład Budowy Maszyn w Tule, 1954-1964 r.)

numer inwentarzowy LMW-KI-761

 
 Na początku lat 50. XX w. Ministerstwo Obrony ZSRR rozpisało konkurs na nowy typ działa  bezodrzutowego kal. 82 mm o masie nie większej niż 100 kg i przebijalności pancerza w zakresie od 200 mm do 250 mm Miało ono mieć także zdolność rażenia siły żywej przeciwnika oraz lekkich umocnień polowych na dystansie nie mniejszym niż 4000 m Broń taka opracowana została w Biurze Konstrukcyjnym Zakładu Budowy Maszyn w Kołomnie pod  Moskwą i w 1954 r. przyjęta na wyposażenie wojska.
 Budowa działa oparta jest na gładkościennej, niewzmocnionej lufie składającej się z dwóch szybkorozłącznych elementów. W jej tylnej części znajduje się nasada zamkowa z zamkiem przechodząca w dyszę. Lufa osadzona jest na trójnożnej podstawie z mechanizmem kierunkowym (kąt ostrzału poziomego 360°) i podniesieniowym (zakres od -20°  do +35°).
Na lufie znajduje się podstawa do celownika mechanicznego (muszka i szczerbinka) oraz optycznego PBO-2 posiadającego urządzenia oświetlające umożliwiające strzelanie w nocy. Działo przetaczane było na dwukołowym podwoziu.
Do niszczenia celów opancerzonych używano naboi bezłuskowych MK-10 z pociskiem kumulacyjnym przebijającym pancerz o grubości 240 mm Inne cele niszczono nabojem MO-10 z pociskiem odłamkowym.
W II poł. lat 50. XX w. działo B-10 wprowadzone zostało na wyposażenie Wojska Polskiego m.in. wojsk powietrzno-desantowych. Wg danych na koniec 1960 r. na stanie naszej armii było 199 dział tego typu. Stosunkowo szybko zostały one jednak zastąpione ciężkim granatnikiem przeciwpancernym SPG-9.

Działo B-10 o numerze seryjnym 3649 trafiło do drzonowskiego muzeum we wrześniu 1986 r. z JW Jastrzębie Śląskie.    

 Dane techniczne:
 - Kaliber 82 mm
 - Masa bojowa 86 kg
 - Ciężar pocisku kumulacyjnego ~4 kg
 - Prędkość wylotowa pocisku 322 m/s
 - Donośność max. 4470 m
 - Szybkostrzelność 5-6 strz./min
 - Obsługa 3 żołnierzy

Tekst i zdjęcia: Tadeusz Blachura