Samolot myśliwski przechwytujący
MiG-17PF

MiG-17PF "307", 1999 rok

W biurze konstrukcyjnym Mikojana i Guriewicza program budowy samolotu wyposażonego w pokładową stację radiolokacyjną nosił kryptonim „SP”. Początkowo próbowano radar zastosować na samolocie MiG-15bis (samolot określany kryptonimem „S”), wykonano jednak jedynie kilka testów na prototypie samolotu nazwanego „SP-2”. Posiadał on silnik WK-1 bez dopalacza, zaś dodatkowo obciążony stają radiolokacyjną stracił swoje dobre własności lotne. Od 1952 roku do produkcji wszedł MiG-17 (kryptonim „SI”), który był daleką modyfikacją MiGa-15bis. Posiadał on początkowo ten sam silnik, co jego poprzednik.

 
MiG-17PF  niedługo po dostarczeniu do Muzeum, stan 1982 rok

MiG-17 wyposażony w radar typu „Korszun” nie był produkowany seryjnie, pod oznaczeniem „SP-7” był samolotem testowym, stanowił wstęp do opracowania docelowej konstrukcji z lepszym radarem RP-1 „Izumrud”. W takiej postaci samolot został oznaczony jako MiG-17P (ros. pieriechwatczik czyli przechwytujący) i skierowany do produkcji.

MiG-17PF w niewłaściwym malowaniu, wzorowanym na Lim-6M, wykonanym
w ramach czynu społecznego przez żołnierzy zaprzyjaźnionej jednostki wojskowej,
połowa lat 80-tych

Po opracowaniu udoskonalonego silnika WK-1F, wyposażonego w dopalacz, zastosowano go na samolocie „SI”, oznaczając  go jako MiG-17F. Samolot dzięki temu zyskał zdecydowanie lepsze właściwości lotne, stał się bardziej zwrotny, mógł wykonywać dynamiczne manewry w pionie i w poziomie (większa zwrotność, lepsze wznoszenie i przyspieszenia).

Do wykonania kamuflażu samolotu użyto farb ftalowych w odcieniach:
ciemny zielony, szary i sjena

Z połączenia obu wyżej przytoczonych konstrukcji powstał MiG-17PF. Charakterystyczny wygląd przodu kadłuba zawdzięcza on tekstolitowym owiewkom, kryjącym dwie oddzielne anteny radaru „Izumrud”, w wybrzuszeniu w górnej części przodu mieści się prostokątna antena poszukiwania celu zaś pod półkolistą pokrywą we wlocie powietrza jest zamocowana paraboliczna antena śledząca. Radar RP-1 umożliwiał wykrycie dużego celu powietrznego z odległości około 8-12 km, niezależnie od warunków pogodowych.

Remont samolotu, przywracanie właściwego malowania, 1995 rok

Samolot MiG-17PF z radarem stał się cięższy o około 200 kg od typowej wersji myśliwskiej, więc aby skompensować masę, z lawety uzbrojenia usunięto ciężkie działko N-37 zastępując je lżejszym NS-23. W ten sposób MiG-17PF uzyskał jednorodne uzbrojenie w postaci trzech działek kalibru 23mm.

 
MiG-17PF po muzealnym remoncie, wykonano również demontaż wnętrza kabiny, oczyszczenie ze starej farby oraz jej odnowienie, stan 1996 rok

Egzemplarz samolotu MiG-17PF o numerze burtowym „307” i seryjnym 58310307, eksponowany w Lubuskim Muzeum Wojskowym został wyprodukowany w maju 1955 roku, w tym też roku został dostarczony do Polski. Służbę swą rozpoczął  24. sierpnia 1955 w 5. Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego Warszawa-Bemowo. W 1960 roku  został przebazowany do 29 PLM w Ornecie, skąd w 1964 roku „307” przeniesiono do Świdwina. W drzonowskim Muzeum znalazł się 14 maja 1981 roku, przekazany z lotniska w Babimoście, gdzie ówcześnie działał 45 PLM (później 45 Pułk Lotnictwa Szkolnego).

Dane taktyczno-techniczne: 

- rozpiętość - 9,628 m
- długość - 11,68 m
- wysokość - 3,8 m
- powierzchnia nośna - 22,6 m²
- masa własna - 4182 kg
- masa całkowita max - 6350 kg
- prędkość maksymalna (z dopalaczem) - 1121 km/h
- prędkość wznoszenia - 55 m/s
- pułap – 15 850 m
- zasięg z dodatkowymi zbiornikami paliwa - 1930 km

Tekst : Jarosław Sobociński
Foto: J.Sobociński, archiwalne: W.Hołyś, ś.p. M.Krzyżan

***